Emperyalizme ve
Oligarşiye karşı |
Yeni bir dönemin
Devrimci Gençlik. Sayı 11, 7 Ağustos 1976
Ülkemiz solu 12 Mart sonrası "ayrışım sürecinin" tamamlanmasına doğru gelişiyor. Bir "yenilgi sonrası ayrışımının" özelliklerini taşıyan bu olağanüstü karmaşanın artık son dönemlerine giriyoruz. Ayrışma eğilimi, yerini yeni dönemde saflaşma eğilimine terkedecek. 12 Mart sonrasının ayrışım süreci nasıl bir yenilgi sonrasının bataklığında maddi temellerini |
![]() |
bulduysa, saflaşma da sınıflar mücadelesinin giderek
keskinleşmesinin zorunlu bir sonucu olacaktır, Saflaşma sürecinin maddi
koşulları bir önceki dönemin ürünlerini reddedecek, bataklıkta "varlık"
koşullarını bulan kırk çeşit grupçuk, bataklığın kurumaya başlamasıyla
varlık şartlarını kaybederek sınıflar mücadelesinin katı yasaları
gereğince yok olup gideceklerdir. Sınıflar mücadelesinin tercihleri
-karmaşık da olsa katıdır. Gruplar, eğilimler, ya da kişiler, gelişen
mücadele karşısında belirli fonksiyonlara sahip olabilirler. Bu
fonksiyonların tayin ettiği ayrım çizgileri gittikçe belirginleşerek diğer
bütün sübjektif -yada suni-aynm çizgilerıni siler. Saflaşma eğilimlerini
gündeme getiren, dayatan olay budur.
Ne varki bu olay, büyük ölçüde kendiliğinden bir
süreç karakterini taşımaktadır. Devrımciler bu gelişme karşısında
görevlerini doğru olarak tespit etmelidirler. Ki, böyle bir tespiti
sağlayacak olan şey, doğru bir durum değerlendirmesinden dünün bugün
içindeki yerinin, bugünün gelecek için ifade ettiği gelişme yönünün doğru
tespitinden geçer. AYRIŞMA SÜRECİ SAFLAŞMA SÜRECİNE DÖNÜŞÜYOR Devrimci Gençlik dergisi yayınlanmaya başladığında kimin neyi söylediğinin, neyin ne olduğunun pek belli olmadığı karmakarışık bir ortam, tam bir "teorik keşmekeş" hüküm sürmekteydi. Bir bakıma 1971lerdeki tesbitlere son derece benzeyen bir durumdu bu. Devrımci hareketin yenilgisi sonucu sarnıal gelişim doğrultusunda ulaşılan bu yeni konum, eskiyle çakışan yanlara sahip, eskinin olumlu ve olumsuz uzantılannı içeren bir karakter taşıyordu. Çıkış bildirimizde ve ilk başyazımızda bu konu üzerinde özellikle durmuştuk. Evet 1971 Devrimci Hareketi geleneksel revizyonist çizgileri önemli noktalardan parçalayarak gelişmişti. Sol hareket bir aydınlar hareketi olmaktan belirli ölçülerde kurtulmuş, düzene karşı ilk defa bir iktidar alternatifi olabilmeyi -potansiyel anlamda da olsa- ortaya koyabilmişti. Fakat bütün bunlara rağmen, yenilgi içinde yaşanılan koşullan- örgütsel dağınıklığın teorik keşınekeşle kucaklaştığı, teorik keşmekeşin, yılgınlığın, pasifizmin ve teslimiyetin sınırsız parçalanmanın koşullarını oluşturduğu bu tarihsel dönemi- yansıtmıştı. Böylesi bir dönem esas itibariyle bir ayrışım dönemi oldu. Devrimci hareket yediği darbeler, revizyonizmin saldırıIarı karşısında bir toparlanmayı gerçekleştiremedi, aksine yeni bölünmeleri gündeme getirdi. Ortam, revizyonizmi, dönekliği, teslimiyeti besleyen bir ortamdı. Geçmişe küfretmek, geçmişzn devrimciliğini karalamak "marifet" addedildi! Provokasyon mantığı, alabildiğine yaygınlaştırıldı (12 Mart döneminin faşist propogandasının artıkları bunu özellikle kolaylaştırmakta idi). Bu koşullar bir çok iyi unsur üzerindeki kararsızlık eğilimlerinin etkinliğine yol açtı. Bölünmeler en aşırı ölçülere ulaşacak biçimde gündeme geldi. Birçok insan, bir çok iyi unsur bir "arayış" sevdasına tutuldu. "Arayış" da, "kararsızlık" da hep geçmişin inkarını ve revizyonizmin güçlenmesini sağlayan eğilimler olarak felsefi idealizmin metafizik yönteminden beslendiler. Felsefi idealizmin yöntemi metafiziktir. Metafizik en özet bir ifadeyle tek yanlılığa tekabül eder. Geçmşi ele alışta tek yanlılık daima İNKARa ulaştı. Geçilen dönemde işte böylesine tek yanlılığın bir çok biçimi tarafından yaratılan bir inkar furyasını yaşadık. Tam bir bağrış çağrış arasında yaşadığımız kırk yıllık oportünist görüşlerin her gün yeniden keşfedildiği (!) bir yenilgi sonrası karmaşasından başka bir şey değildi... Devrimci Gençlik dergisi, Gençliğin Devrimci Eyleminin Birliği şiarını atarak mücadeleye atılırken, içinde bulunulan şartlara nereden müdahale edilmesi gerektiğini doğru olarak tespit etmişti. Gençliğin toparlannıası ve birliği, solun birtiğine bağımlı idi. Ama sol için "birlik" kısa sürede bir "hayal"di. Sol hareketin içinde bulunduğu sorunları çözüme ulaştırmak, ancak "sistemli ve örgütlü bir ideolojik mücadele" ile çözülebilirdi. Politik birlik uğruna ideolojik ayrılıkların karşısına dikilmek gerici bir tavnn ifadesi olurdu. ideolojik mücadele, sol hareket saflarındaki burjuva kalıntılarını deşifre ettikçe yeni bölünmeler kaçınılmazdı. Bu ayrışım sürecinin yaşanması kaçınılmazdı. Oysa gençlik hareketinin birliği, "devrimci eylemde birlik" acildi ve gençliğin eylem birliği, devrimci hareketin birliği için bir adım da olacaktı. (Kimileri bizim bu tespitimizi gençliği temel aldığımıza(!) ya da önce Dev-Gençi yeniden kurup, sonra parti kuracağımıza yordu. Revizyonistler ve bazı geri zekalıların bu iddialannı biz ciddiye almadık, DGM savcısı ciddiye aldı.) Devrimci Gençlik Dergisi, tespitlerinin ve yönünün doğruluğu nedeniyle başarıya ulaştı. Ancak, Devrimci Gençlik dergisinin amaçladığı hedeflerin hepsini en iyi bir şekilde başarabildiği sanılmamalıdır. Çeşitli subjektif eksiklikler ve nedenlerle birlikte, içinde yaşanılan tarihsel dönem "müdahalenin" gerektiği kadar etkin olmasını engellemiştir. Devrimci Gençlik başyazılarının bir dökümü yapılırsa; ideolojik olarak getirilen görüşlerin, içinde yaşanılan ayrışım sürecinin hızla geçilmesine hizmet etmeyi ve eylemde birliğe yönelen bir saflaşmayı sağlayabilıneyi hedeflediği gözlenebilir. Devrimci Gençlik dergisinin mücadelesi, Gençliğin
Devrimci Eyleminin Birliği şiarı ile ifade edilen bir doğrultuyu esas
alıyordu. Bugünlerde kurulma hazırlıklannın tamamlanmakta olduğunu
bildiğimiz bir Devrimci Gençlik Federasyonu ile bu şiar hayata geçiyor.
Böyle bir gelişme aynı zamanda ülkemiz solunun içindeki ayrışım döneminin
yerini bir saflaşma dönemine bırakmaya başladığı bir sırada oluşmaktadır.
TÜRKİYE SOLU BİR SAFLAŞMA DÖNEMİNE GİRMEKTEDİR Genel olarak dünya çapındaki gelişmeler, özel olarak bu gelişmelerin ülkemize yansıması ile birlikte sınıflar mücadelesinin giderek keskinleşmesi bir saflaşma eğilimini gündeme getirmektedir. Saflaşma, bu haliyle kendiliğinden bir eğilimdir. Sınıf mücadelesinin gelişmesi, insanları ya da grupları gerçek ayrım çizgilerinin içine girmeye zorlamaktadır. Böylece geçtiğimiz dönemde her grupçuğun varlık gerekçesi olan şu veya bu sorun konusundaki "özel görüşler" "önemini" yitirerek esas belirleyicilere yerlerini terketmek zorundadır. Bu esas belirleyiciler devrim mücadelesinin tayin edici temel sorunlanndan başka bir şey değildir. Görünüşte farklı farklı şeyler söyleyen bütün "farklı" eğilimler, sosyal pratiğin keskin ve katı ayıncılığı karşısında sınıflar mücadelesinin karşısındaki gerçek mevzilerini almak zorudadırlar. Kavganın patlama sesleri, söylenen "laf"ların bir anda unutularak herkesin kendisini belli bir siperin arkasına atmasına yol açar. Oysa bu mücadelenin kırk tane siperi yoktur. Herkes ancak belli "iş"leri tutabilir. Devrim kaçakları devrim kaçakları ile, burjuva ajanlan burjuva uşakları ile, devrimciler devrimcilerle siperlerde böyle buluşup kucaklaşır. Sosyal pratiğin belirleyiciliği budur. TEORİK NETLEŞME KAVRANILACAK ESAS HALKADIR Ancak böylesi bir eğilimi gündeme getiren kendiliğinden gelişme karşısında devrimci tavır, sosyal pratiğin safları belirlemesini bekleme tavrı olamaz. Bu tarihsel durumu sadece tespit etmek yetmez. Saflaşma eğilimi bilinçli bir eylemle hızla tamamlanmalıdır. Devrimciler, içinde bulunduğumuz ayrışım sürecini sona erdirerek doğru devrimci düşünceler etrafındaki saflaşmayı gerçekleştirme yolunda hızla bilinçli eyleme atılmalıdırlar. Leninizm bize şunu öğretir: Program ve taktiklerin temel sorunlarında birlik sağlanamadığı sürece, ayrı ayrı çevreler dönemini aşamamışız demektir. Program ve taktikler konusunda netleşme, saflaşmaya yönelen ve ona tekabül eden ilk nokta sayılmalıdır ve saflaşmaya yönelik bilinçli eylemin odak noktası olmalıdır. Devrimci geçmişin ele alınışındaki durum, dün olduğu gibi bugün de tayin edici bir rol oynamaya devam edecektir. Devrimci hareket günümüz Türkiyesinin ve dünyanın somut koşullarını irdeleyerek, kendi devrimci doğrultusunu ilereterek netliğe kavuşacak ve yetkinleşecektir. Bu bakımdan devrimci çizgimizin geçmişi, teorik, örgütsel ve siyasi pratik açılardan eleştirilebilir ve eleştirilmelidlr. Ama böylesi bir eleştiri gerekliliği, onu bir yerinden tutup çekiştirmek, parça parça ele alarak "yanlışlığını ispat etmek" çabaları ile karıştırılmamalı. Bugüne kadar geçmişin ele alınışında bu tarz "eleştirel yaklaşımlar" esas olmuştur. Kendisini dünyanın en akıllı adamları sananlar, baştan reddettiği görüşleri eleştirebilmek için onun en kaba bir karikatürünü çizerler. Tabii "ince" tahrifat ve çarpıtmalar bu işi yaparken çok "iş" görürler. Sonra artık "savunulamaz" hale gelen "görüş"ün karşısına geçilip diyalektikten, marksizmden, vs. bol bol sözedilerek rahat rahat "eleştiri" döktürülür! Elbetteki hiçbir zaman Leninin "Siyasi görüş ayrılıkları, insanları olayları karşı tarafın vicdansızlığına, hilekarlığna ve yakın bir parçalanma atmosferi içinde daha sık duymaya başladığımız böyle nazik deyişlere dayanarak yorumlamaya sevketmemelidir. Buna müsaade edilmemelidir. Çünkü böyle bir davranış mantıksızlığın en aşırısı olur" (1) sözleri hatırdan çıkarılmamalıdır. Ama bu deyişlere bugün çoğu kere mecbur olduğumuzu da belirtmeliyiz. "Eleştirel yaklaşımlar" konusunda daha somut incelemeler için bu dergi sayfalan yetersiz olsa bile bu konuda bir kaç örnek etrafında şimdilik üç-beş söz söylemekte yarar var. Kurtuluş Sosyalist Dergi geçmişe çeşitli açılardan "eleştiriler" getiriyor. önce şunu söyleyelim. Ne kadar olumsuz görüşler yer alırsa alsın, hatta bu görüşler "görüş" tanımının yaratacağı tüm çağrışımların zıddı bir özü ifade ederse etsin, böyle bir çabayı olumlu karşılamaktayız. Zira bu "çabalar sonuçta, içinde bulunduğumuz boz bulanık ve kimin neyi savunduğunun belli olmadığı koşulların aşılması yönündeki gelişmelerden, netleşmeden başka birşeye hizmet edemez. Kimin ne söylediği ortaya çıkmalıdır. Ancak aynı olumlu düşünceleri, sözkonusu derginin içeriği hakkında taşıyamıyoruz. Eleştiri iki biçimde sunulabilir: Ya eleştirilen görüşün sistematiği içinde kalınır, o sisteme ters düşen parçalar hedef alınır -ki bu halde sistemin özünü oluşturan esaslar saklı kalır- ya da sistemin tümüne, özüne yöneltilir. Bu şekildeki bir eleştiri, bir başka sistem tarafından yöneltilmelidir. Eleştirilen sistemin yerine konulan şey ortaya çıkarılmalıdır. KSDnin eleştitirilerl bu şekilde bir bütünlük taşımıyor ve konunun kendilerine en yakın noktadan yakalanarak çekiştirilmesi yolu tercih ediliyor. Bu biçimde Kemalizm, evrim-devrim "eleştirisi"de hem lsitemin özünü reddetmeye yönelen, hem de içinde katmaya çalışılan eleştiriler olarak görülmektedir. Önce Kemalizm eleştirisini ele alalım. M.Çayanın Kemalizm tahlili eleştirilirken, bu konuda "yeni" bir şeyler söylenmeye çalışılıyor. Sonuçta Devrimci Harekete yöneltilen eleştirilerin temel bir noktası görünümünde şu sonuca varılıyor: "Geçmiş hareketin etkinliği altında Kemalizm sorununa getirilmiş olan bakış, pratikte devrimin müttefiklerine karşı yanlış tutum ve müttefiklerin doğru olarak ayırdedilmeyişini getirmiştir" (abç) (2) Bu tespit, geçmiş açısından oldukça önemll bir iddiadir ve söylenmek istenen çok açıktır. Kemalistler, küçük-burjuva devrimcisi olarak görülmüş, ittifak ilişkisine girilmiştir. Peki bu eleştirinin arkasından gelen "Ancak geçmişe özgü olan, sağındaki güçlerden devrim bekleme anlayışı kesinlikle yenilmiştir" (3) cümlesine nasıl anlam vereceğiz? Pratikte cuntacılık olarak daha önce, daha başkaları tarafından çeşitli biçimler altında yöneltilen birinci değerlendirme yapıldıktan sonra kesin bir geriye dönüşle sistemin içine girme gereği duyulmaktadır! Bu husus, evrim-devrim konusundaki yaklaşım için de doğrudur. Evrim-devrim konusu gibi önemti bir konuda kesin eleştiriler getiriliyor. Bu "eleştiriler" getirilirken konu "diyalektik" bir şekilde karmakanşık edilerek saptırılıyor. Devrim aşaması nitetik sıçraması ile, devrimle, özdeşleştiriliyor. Evrim ve devrim aşamalan arasındakl ilişki, nicel birikim-nitel sıçrama biçiminde sadece birincinin ikinciyi hazırlaması olayına indirgeniyor. Bu suretle belli bir devrim ve çalışma tarzı anlayışının bir parçası olarak ele alınabilecek olan bu konu bunlardan soyutlanıyor, Uzun bir hazırlık döneml olarak bir evrim döneminin zorunlu olduğu şeklindeki sonuçla (ileri kapitalist ülkelerdeki proletaryanın devrim biçimine bağlı olan bu anayışla), gerçekte halk savaşı fikri reddedilmektedir Ancak Kemalizm konusundaki olay bu noktada yine tekrarlanmakta, evrim-devrim döneminin içiçeliği reddedilirken, onun bağımlı olduğu sonuçlara kadar götürülememekte, dolaylı ifadelede (devrim aşamasının uzun bir aşama olması fikrinin reddedimediği ima edilerek) yine sistemin içine dönme eğilimleri gösterilmektedir. Gerçekte evrim ve devrim aşamalan kavramlarının proletaryanın iktidar mücadelesl süreciyle ilgili kavramlar olduğu gözardı edilerek konunun salt diyalektikçi(!) açıdan incelenmesi, KSDde gördüğünüz cinsten diyalektik üzerine sofstik bir gösteriden (!) öteye gidemezdi. Evrim-devrim aşamaları, proletaryanın devrim mücadelesi süreçleri ile ilgili kavramlar olarak devrim anlayışına sıkı sıkıya bağımlı blr şekilde ele alınmalı ve özel olarak incelenmelldir. Biz de KSDnin bu konudaki görüşlerini bu açıdan değerlendinnek zorundayız. KSD, görüşlerini doğrulamak için M.Çayanın Aydınlık Sosyalist Derginin 20. sayısındaki yazısından (4) bir alıntı yapıyor ve "....yazıda evrim devrim dönemleri sorunu doğru ve açık bir biçimde konulmuştu" diyor (5). "Gerçekten de..." diye başlayan bu paragraf, M.Çayanın Dr. Hikmetten yaptığı şu alıntıyı izlemektedir: "Sosyal gelişim iki konakta olur. 1-Evrim aşaması, 2-Devrim aşaması. Sınıflı bir toplumda evrim aşaması uzun sürer. Bir sosyal sınıf iktidarı, verili üretim ilişkileri çerçevesinde uzlaşmazlıkları uzlaştırıp biriktirir. Biriktirim son haddine geldi mi, üretim ilişkilerinin çerçevesi çatlar. Oldukça kısa süren devrim aşamssı başlar.Bu alt üstlükler arasında iktidar iktidar, bir sosyal sınıf elinden bir başka sınıf eline geçer"(6). KSD yazarlannın asıl "doğru ve açık" buldukları yer burası olmalıdır. Zira M.Çayan alıntıyı takiben, bu alıntıyı doğrulayarak görüş getiriyor. Burada formüle edilen anlayış "sovyetik ayaklanmaya tekabül eden bir anlayıştır. Ve ileri kapitalist ülkeler için geçerli bir formülasyondur. Mahir Çayandan bu alıntı yapılırken, aynı yazının sonundaki şu dipnotun önemi de görülmeliydi. "Marksist çevrelerde Leninin Devrimci Durum teorisi, bugün yarı-sömürge ülkelerde tartışları bunun halk savaşı vermek zorunda olan ülkeler için değil kapitalist ülkeler için iddia etmektedir. Örneğin C.K.P. Genel Sekreteri Beşir Hacı Ali. Diyor ki B.H.Ali Durumu doğru değerlendiremememizin hemen akla gelen sebeplerinden biri de... devrimci bir durumun getişmesi konusunda yaptığımız değerlendirmelerin yüzeyde kadığıdır. Komünist Partisinin inandığı Kasım 1954te şartların ulusak kurtuluş savaşı vermemiz için elverişli bir olgunluğa erişmemiş olmasıydı. Çünkü Leninin koyduğu şartlar henüz gerçekleşmemişti. Ne var ki Leninin koyduğu bu şartların kapitalist Ülkelerle ilgili olduğunu ve askeri eylemlerle gene! ayaktanmanın farkını unutuyorduk" (7). Açıktır ki Mahir Çayanın görüşleri daha sonra Dr.Hikmet in açıkladığı teorik zemini terkederek bu tespit doğrultusunda gelişmiştir. Onun yaptığı, halk savaşı teorisinin geliştirdiği perspektiften ve III.bunalım döneminin değişen koşulları ışığında bu konunun incelenmesidir. Bu konunun tartışılması ve eleştirisi de bu perspektiften mümkün olabilir. KSDnin yapğı ise: daha geriye giderek, eskiyen tahlilleri, yeni tahlillerin önüne dikme çabasıdır. Böyle bakınca, Mahir Çayan önceden bildiği diyalektiği sonradan unutmuş olmalıdır(!). Bu hususu Mao şöyle açıklıyor: "İçerde, burjuva demokrasisini (feodalizmi deği!) uygulayan kapitalist ülkeler, faşist değillerse, ya da savaş halinde bulunmuyorlarsa,...proletarya, partilerinin ödevi, işçileri eğitmek ve uzun. Bir yasal mücadele ile kuvvetlenmek ve böylece, kapitalizmin kesin, yıkımına hazırlamaktır. Savaşmak istedikleri bir savaş varsa o da hazırlandıkları iç savaştır. Ama bu isyan ve savaş, gerçekten aciz kalıncaya kadar, proletaryanın çoğunluğiı silaha sanlıp dövüşmeye azmedinceye kadar ve kırsal yığılar proletaryaya seve seve yardım edinceye kador başlatılmamalıdır. Ve böyle bir isyanı ve savaşı başlama zamanı gelince, atılacak ilk adım kentleri işgal etmek ve sonra kırsal bölgelere doğru ilerlemektir.. Ve bundan başka bir yola başvurmamaktır. Bütün bunlar, kapitalist ülkelerin komünist partileri tarafından başarı ile yapılmaktadır ve Rusyada Ekim Devrimi ile doğrulukları sınanmıştır". "Savaşmak istedikleri bir savaş varsa o da hazırlandıkları iç savaştır" denilen kısma kadar olan yerleri Leninin çeşitli eserlerinden özetlediği dipnotla belirterek şöyle devam eder Mao: "Ama Çin farklıdır. Çinin ayırıcı özellikleri, bağımsız ve demokratik olmaması, ama yarı-sömürge ve yarı-feodol olması yani içeride demokrasinin bulunmaması... emperyalizmden baskı görmesidir... Temelde, komünist partisinin buradaki ödevi, isyan ve savaş boşlatmadan önce uzun (abç) bir yasal mücadele döneminden geçmek değildir. ...önce kentleri ele geçirmek ve ondan sonra kırsal bölgeleri işgal etmek değildir... Çinde, savaş, mücadelenin temel şekli; ve ordu örgütlenmenin temel şeklidir. Yığın örgütleri ve yığın mücadelesi gibi öbür şekiller de son derece önemlidir... ama onların amacı savaşa hizmet etmektir... Çin proetarya partisinin temel ödevi, partinin hemen hemen başlangıcından beri karşı karşıya kaldığı ödevi... silahlı mücadeleler örgütlemektir"(abç) (8). Bu uzun alıntı, gerçekte Dr.Hikmetin yazısı ile birlikte herşeyi açıklamaya yeterli sayılabilir. Uzun bir hazırlık aşaması olan evrimin kısa bir an olan devrimi hazırlamasının diyalektik olarak zorunlu olduğu görüşleri ancak bu açıklıkla birlikte bir anlam kazanabilir. Maoda yoruma gerek olmayacak kadar açık olarak görülür ki, halk savaşı süreçleri evrim ve devvim aşamalannın klasik formülasyonu biçiminde değil, stratejik savunma ve stratejik saldırı dönemlerine ve onun iç evrelerine aynlırlar (9). KSD ise evrim-devrim üzerine "diyalektik görüşler" getirirken, devrim anlayışı konusunda görüş getirmektedir. Bu öncü savaşı, faşizm konusundaki eleştirilerle (10) birlikte tam bir bütünsellik ifade etmekte ve halk savaşı fikrinin reddine dayanmaktadır. Eklemek gerekir ki, eğer buraya kadar ulaştığımız sonuçlarda yanılıyorsak ve eleştirilerden maksat bir şeyin yapılması için hazırlanmasının şart olduğu; başka bir deyişle, O3 (ozon) yapmnk için 3 tane Oya (oksijen) ihtiyaç olduğu ise, bunun aksini kimse (deli değilse) söylemez. Kimse de Mahir Ç,ayanın görüşlerine; ona, bir şeyin yapılması için içtn hazırlanılmasının gerekmediğini (ozon yapmak lçin oksijene ihtiyaç olmadığını), nitel değişiklerin hiç birikim olmadan havadan meydana geldiğini dedirtecek kadar işkence etmemelidir. Burada amacımız KSDnin etraflı bir eleştirisini yapmak ya da evrim-devdm aşamalan ve devrim anlayışı üzerine görüşlerimizi etraflı olarak açıklamak değildir. Bu yüzden KSDde evrim-devrim üzerine yapılan "diyalektlk" gaflan ve M.Çayanın "her zaman devrim aşamasında olunduğu", "hiç bir hazırlık aşamasını kabul etmediği, "sürekli bir silahlı savaşı savunduğu" biçimindeki çarpıtmaları burada ele almayacağız. Evet, "doğru sonuçlara varmak için doğru öncüllerden
hareket etmek gerekir". Ama KSDde yapılan, "yanlış blr sonucu" ispat
etmek için marksist diyalektiğe ve M.Çayan ın görüşlerine insafsızca
uygulanan bir "işkence"den başka biı şey değil. Bu doğrultudaki bazı gruplaşmalarda geçmişin tam bir karikatürünün savunulduğu bilinmektedir. Lenin diyor ki: "Yeni bir siyasi fikri çürütmenin (yalnız siyasi fikri de değil) ve onu etkisiz hale getirmenin en iyi yolu, o fikri abese itene kadar savunmaktır. Gerçekten herhangıi bir gerçeği aşırı ölçütlere vardırtırsak, abartarak gerçek uygulama alanının sınırları dışınıa yayarsak, onu abesliğe kadar itmiş oluruz; ve bu koşullarda o fikir kaçinılmaz olarak fikirlikten çıkar, saçma olur"(11). İşte bizim sözlerimiz; geçmişi saçma haline getirmek, onu fikirlikten (sadece fikirlikten de değil) çıkarmak için, sözde savunulanlarla ilgilidir: Emperyalizmin 3. bunalım dönemi tahlilini, bazen emperyalizmin özünü inkara (eşitsiz gelişim yasasının geçersizliği ve tek emperyalizm), bazen de 4. bunalım dönemine girildiği gibi, bizatihi 3. bunalım dönemi tahlilini inkara kadar abesleştirmek; emperyalizmin gizli işgali olgusunu, yeni-sömürge bir ülkeye emperyalizmin basit ve mekanik bir uzantısı halinde saçmalaştırmak, sömürge tipi faşizm kavramını sürekli açık faşist diktatörlük geklinde fikirlikten çıkarmak... Tümüyle devrimci geçmişi ele almayı ve savunmayı bir teori fetişizmine, bir slogan fetişizmine indirgemek, bu suretle kötü bfr fokoculuk kopyası olsrak ortaya çıkan bu karikatürle artık geçmişi marksizm açısından savulmaz bir şeye dönüştürmek... Bu tür "olay"lar, geçtiğimiz karmaşa ortamının bir ürünü o1arak görülmelidir. Devrimci Hareket bu tür hastalıklan aşmadan ilerleyemez. Teorik netleşme bu hastalıklara kestin darbeler vuracaktır. Bataklık kurudukça, bunlar varlık şartlannı kaybederek sahneden çekileceklerdir. Bunlarla ilgili olarak da bu kadar... Bir de şu nokta var: Geçmişe hep bir mirasyedi
zihniyeti ile yaklaşılmaktadır. Onu şöyle ya da böyle reddedenler dahil
herkes (şu yeni PDAcı1ar hatırlansın) "asıl mirasçı, ası! sahip"
iddialarında bulunuyorlar. Geçmişe bu şeklide yaklaşarak, onun Türkiye
Devrimine mal oluşunu, emekçi halkların bir malı haline geldiğini
kavrayamayan zihniyetler gülünç olmaktan öteye gidemezler. NETLEŞME VE SAFLAŞMA ÇABALARI EMEKÇİ HALKIN KURTULUŞU MÜCADELESİNDE BİRLİK İÇİN ZORUNLUDUR Netleşme ve saflaşma doğrultusundaki getişmeler solun bütün bölümlerini etkilemektedir. Sol bir yandan üç ânâ başlık altında kümelenme-toplanma eğilimini gösterirken; başlık altındaki grupçuklar, particikler kaynaşması da hızlanıyor. TİP ile diğerleri (özellikle muhacirler) arasındaki sürtüşme Yürüyüş sütunlarına yansıyor. Halkın Sesinin eklentileri ile olan çelişmesi de öyle. Bunlar saflaşma zorunluluğu i1e. saflaşmaya karşı gerici direnmeler çelişmesinden doğuyor. Bizi ilgilendiren, bu olayın iki revizyonist kümenin dışındaki Devrimct Harekete ilişkin sorunlarıdır. Ve içinde bulunduğumuz aşama, bu sonrunların hızla çözülmesinin şart olduğu bir aşamadır. Bu gelişmeler genel olarak Devrimci Gençlik Hareketini etkileyecktir. Devrimci Gençlik Dergisinin doğrultusu baştan beri bu süreci hedefleyen bir doğrultudur. Onun çalışmaları gençlik çerçevesinde de olsa bu saflaşma eğilimini ve zorunluğunu ilerletme, geliştirme yönünde olmuştur. Yaşadığımız günlerde gençlik mücadelesinin ülke çapında merkezileştirilmesi çalışmalarının sonuna gelinmiştir ve diğer sayfalanmızda okuyacağınız gibi bir Devrimci Gençlik Federasyonu kurulması çalışmaları tamamlanmak üzeredir. Bu olay saflaşmayı hızlandıracak bir olay olacaktır Şimdi çıkış bildirgemizin sonunda yer alan şiardan yeni dönem öncesinde yeni içeriklerle yüklü olarak bir kez daha tekrarlayalım. DEVRİMCİ GENÇLİK HAREKETIİ`NİN ANTİ-FAŞİST ANTİ-EMPERYALİST EYLEMİNDE BİRLİK İÇİN - İLERİ! EMEKÇİ HALKIN KURTULUŞ MÜCADELESINDE - BİRLİK İÇİN
İLERİ! (1) Lenin, Bir Adım İleri, iki Adım Geri, So1 Y., s.178 (2) "Yol Ayrımı", Kurtuluş Sosyalist Dergi;1 Haziran76, s.45 (3) Adı geçen makale, s. 45 (4) Bkz. Mahir Çayan, "Yeni Oportinizmin Niteliği Üzcrine", Toplu Yazılar, s.195-193 (5) "Evrim ve Devrim Aşamaları", Kurtuluş Sosyalist Dergi, 1 (2 Temmuz76), s.19 (6) M.Çayan, "Yeni Oportünizmin Niteliği Üzerine," Toplu Yazılar, s.175 (7) M.Çayan, age, s.192 (8) Mao Ze Dung, Askeri Yazılar, 2. bs., Çev: N.Solukçu, Ankara Sol Yayınları,1976, s. 929-988, (9) Kurtuluş Sosyalist Derginin 1. Sayısında Giapdan yapılan ve bunun aksi bir iddia olduğunu sandığımız alıntının (Bkz. s. 47-48) bu noktada çok zayıf bir dayanak olduğunu söyleyelim. Giap burada, silahlı savaşın, gerilla savaşının hazırlanmasından sözetmektedir. Bu yazının 7 Ağustos 1976 tarihli Devrimci Gençlik dergisinde ( 11. sayı) çıkan metninde Giapın sözkonusu alıntısında çeviri hatası olabileceği ifade ediliyordu. Bu alıntıda işaret edilen şekildc bir çeviri hatası olmadığı görülmüştür. Zaten konunun özü değişmemektedir. (10) KSD, evrim ve devrim eleştirisine benzer bir eleştiriyi de faşizm konusunda getiriyor. Devlet üzeıine yapdan bir yığın aktarma arkasında Fransa gibi kapitalist ülkelerle, bizim ülkcmizin siyasi yapısının farklı olmadığı (ikisin de de oligarşik diktatörlük) noktasında düğümleniyor. Bu tespit faşizm konusundaki görüşlerimizi çürütme amacına yönelirken, "anti-faşist mücadelenin özünde bir devrim meselesi olması fikrinin reddine" varıyor ki; bu nokta, yukarıda ifadc ettiğimiz öncü savaşı ve evrim ve devrim anlayıştarı eleştirilsiyle bütünleşiyor. Geçerken belirtelim, biz faşizmi burjuvazinin "terörcü" diktatörlüğü, burjuva dcmokrasisini "barışçıl" diktatörlük diye ifade ettik. Bizi marksist devlet teorisinin inkarı ile suçlayan arkadaşların bizim için söyledikleri, şu sözlcr için de geçerlidir: "Almanyada faşizmin zaferi.. burjuvazinin zayıflığının bir belirtisi, burjuvazinin artık eskisi gibi parlementerizm ve burjuva demokrasisi yöntemlerle eğemenliğini sürdüremediğinin dolyısıyla iç politikada terörist iktidar yöntemlerine başvurmak zorunda kaldığının bir belirtisi olarak değerlendirmek gerekir. (J.Stalin, Leninizmin Meseleleri, Rusça baskı, s. 545. Anılan yer: Bolşevik Parti Tarihi, s. 969). Evet, herhalde Stalin de "zorun kurumunun devlet olduğunu" bilmiyor(!) olmalı. (11) Lenin, Sol Komünizm, Sol Y., s. 62 |
|
Biradım Dergisi Web Grubu 2003-2004 email: web@devrimciyol.org